Nadciśnienie tętnicze w cukrzycy jest częstym, a co ważne modyfikowalnym czynnikiem ryzyka. Wiele randomizowanych badań wykazało korzyści z leczenia nadciśnienia tętniczego, nie ustalono jednak docelowych wartości ciśnienia tętniczego w cukrzycy.
Badanie HOT (The Hypertension Optimal Treatment Study), które obejmowało również pacjentów z cukrzycą typu 2 wykazało, że leczenie hipotensyjne zmniejsza ryzyko wystąpienia zdarzeń sercowo-naczyniowych. Badanie UKPDS (The United Kingdom Prospective Diabetes Study) wykazało korzyści ze ścisłej kontroli ciśnienia tętniczego - obserwowano zmniejszenie częstości udaru mózgu i retinopatii.
W badaniu CAPPP (The Captopril Prevention Project) porównywano skuteczność różnych grup lekowych: ACE inhibitora oraz β blokera z diuretykiem. Większą skuteczność w prewencji zdarzeń sercowo-naczyniowych uzyskano u pacjentów leczonych Captoprilem.
W badaniu HOPE (The Heart Outcomes Prevention Evaluation) wykazano korzyści ze stosowania ACE inhibitora również w przypadku nieznacznie podwyższonych wartości ciśnienia tętniczego. U pacjentów stosujących ramipril uzyskano zmniejszenie ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych i nefropatii.
Jednakże w badaniu ALLHAT (The Antihypertensive and Lipid-Lowering Treatment to Prevent Heart Attack Trial) nie wykazano różnicy odnośnie prewencji zdarzeń sercowo-naczyniowych pomiędzy grupami pacjentów leczonych chlorothalidonem, amlodypiną lub lizynoprilem.
Badanie ASCOT (The Anglo Scandinavian Cardiac Outcome Trial) wykazało zmniejszenie śmiertelności i częstości udarów w grupie pacjentów stosujących amlodypinę i perindopril w porównaniu do atenololu z thiazydem (również u pacjentów z cukrzycą).
W badaniu ACCOR-BP (The Action to Control Cardiovascular Risk In Diabetes-Blood Pressure) podjęto próbę oceny korzyści wynikającej z intensyfikacji leczenia hipotensyjnego. Obniżenie skurczowego ciśnienia tętniczego poniżej 120 mmHg, w porównaniu ze 140 mm Hg nie zmniejszyło częstości zdarzeń sercowo-naczyniowych, wiązało się natomiast ze zwiększeniem działań niepożądanych.
Aktualnie zaleca się obniżanie ciśnienia skurczowego u pacjentów z cukrzycą do wartości pomiędzy 130 a 139 mm Hg. Osiągnięcie tego celu zwykle wymaga stosowania politerapii. Należy zwrócić uwagę również na kontrolę innych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego: palenia tytoniu, dyslipidemii, mikroalbuminurii, podwyższonych wartości glukozy.
1. U pacjentów z cukrzycą typu 2 powinno się rozpoczynać stosowanie leków hipotensyjnych, gdy RR skurczowe >140 mm Hg i/lub RR rozkurczowe >90 mm Hg. Celem leczenia jest osiągnięcie wartości docelowych RR skurczowego pomiędzy 120 a 140 mm Hg.
2. Pacjenci z cukrzycą typu 2 zwykle wymagają stosowania 2 i więcej leków hipotensyjnych.
3. ACE inhibitory maja udowodnione działanie naczynioprotekcyjne; ARB mają udowodnione działanie nefroprotekcyjne. Nie ma jednak hipotensyjnego „leku z wyboru" w cukrzycy typu 2.
4. Większość badań wykazuje, że obniżenie ciśnienia tętniczego samo w sobie jest ważniejsze od właściwości poszczególnych leków.
5. Właściwym wyborem jest zastosowanie w politerapii leku blokującego układ renina-angiotensyna u pacjentów z zaburzeniami gospodarki węglowodanowej.