Otyłość jest chorobą przewlekłą, uznanym czynnikiem ryzyka chorób układu sercowo- -naczyniowego. Już w 1981 roku zaobserwowano, że niektóre osoby z prawidłową masą ciała mają podobne zaburzenia metaboliczne, jakie występują u ludzi z otyłością brzuszną. Osoby te określono mianem metabolicznie otyłych z prawidłową masą ciała, u których zwiększona ilość tkanki tłuszczowej trzewnej wiąże się ze zmniejszoną wrażliwością tkanek na insulinę, hiperinsulinemią, dyslipidemią aterogenną i podwyższonym ciśnieniem tętniczym. U osób z fenotypem TOFI występuje gromadzenie małej ilości tkanki tłuszczowej podskórnej, a większość zapasów energetycznych odkłada się w tkance tłuszczowej brzusznej. Osoby te uważają się za szczupłe, więc nie wiążą towarzyszących im chorób z nadmiernym gromadzeniem tkanki tłuszczowej wisceralnej. Należałoby postawić pytanie, czy powinno się leczyć taką chorobę, a jeśli tak, to jak motywować do leczenia takich pacjentów? Drugą grupą pacjentów problematycznie otyłych są osoby z nadmiernym gromadzeniem tkanki tłuszczowej podskórnej przy prawidłowej zawartości tkanki tłuszczowej trzewnej — fenotyp FOTI. Osoby te, mimo że wyglądają na otyłe, przeważnie nie mają żadnych zaburzeń metabolicznych. W większości nie widzą potrzeby leczenia otyłości, dlatego w artykule stawiane są też pytania, czy i jak należy leczyć takich pacjentów i jak ich motywować?

[PEŁNA WERSJA ARTYKUŁU]